Nasilje nad ženama od strane partnera je jedan od najčešćih oblika nasilja i obuhvata oko 85% svih prijavljenih slučajeva. Nasilje je jedan od najtežih oblika diskriminacije žena i može obuhvatiti nasilje u porodici i u partnerskim odnosima, seksualno uznemiravanje i zlostavljanje, silovanje, seksualno nasilje u konfliktnim područjima, tradicionalne oblike kao što su prisilni/ugovoreni brakovi, genitalne mutilacije I nasilje iz časti.
Prema istraživanjima u Evropi, 20–25% žena je preživelo fizičko nasilje najmanje jednom tokom svog odraslog života. Statistički podaci u nekoliko zemalja pokazuju da su stope fizičkog i seksualnog nasilja od strane bivših partnera nakon razdvajanja u velikoj meri povećane, što ukazuje na to da žene nisu zaštićene ni kada prekinu nasilničku vezu.
U Srbiji, prema najnovijem istraživanju „Mapiranje porodičnog nasilja prema ženama u Centralnoj Srbiji“ (Babović M., Ginić K., Vuković O.,2010), svaka druga žena je bila izložena nekom obliku porodičnog nasilja tokom svog života (54,2%), dok prevalencija nasilja nad ženama koje su samo u poslednjih godinu dana bile izložene bilo kom obliku nasilja u porodici iznosi 37,5% na teritoriji uže Srbije. Kao počinioci nasilja najčešće su identifikovani upravo sadašnji muževi ili partneri, a zatim bivši muževi ili partneri. Imajući u vidu da se nasilje dešava u porodici, neophodno je pokretati programe koji obuhvataju sve članove domaćinstva, kako žrtve tako i počinioce nasilja, ali i decu kao indirektne žrtve, svedoke nasilja.
Rad sa počiniocima nasilja, ne sme da bude zamena za kaznu i da odlaže proces kažnjavanja, a takođe ne sme ni da utiče na odluku same žene da li će ostati u zajednici ili ne. Podrška i pomoć koja se pruža počiniocima nasilja spada u domen prevencije nasilja i sprečavanja njegovog ponavljanja, zbog čega je važno istaći da je prihvatanje odgovornosti samih počinilaca obavezan aspekt ovakvih tretmana.
Programi za počinioce nasilja razvijaju se više od trideset godina u brojnim zemljama širom sveta. Razvijani su i implementirani sa ciljem da se zaustavi nasilje u porodici i da se obezbedi dugoročna sigurnost žrtava nasilja, ali i da se spreči transgeneracijsko prenošenje modela nasilja kroz trajnu promenu nasilnog obrasca ponašanja. Programi za počinioce nasilja u porodici i u partnerskim odnosima predstavljaju obavezan aspekt vodećih međunarodnih strategija u borbi protiv seksualnog i rodno zasnovanog nasilja. Još od pekinške deklaracije, pa do najnovije Konvencije Saveta Evrope o sprečavanju i borbi protiv nasilja prema ženama i nasilja u porodici, i drugim relevantnim međunarodnim dokumentima, ističe se neophodnost obezbeđivanja, finansiranja i podsticanja rada sa počiniocima nasilja u porodici.
U Srbiji, ne postoji poseban zakon koji se odnosi isključivo na nasilje u porodici, te ni rad sa počiniocima nasilja u porodici nije regulisan posebnim zakonom. Međutim,u prethodnih nekoliko godina sporadično se sprovode tretmani rada sa počiniocima, a u Nacionalnoj strategiji za sprečavanje i suzbijanje nasilja nad ženama u porodici i u partnerskim odnosima, rad sa počiniocima javlja se kao jedna od socijalnih usluga neophodnih za dalje sprečavanje nasilja nad ženama.
Uvođenjem sistemskog pristupa u rad sa počiniocima nasilja u porodici i uspostavljanjem mehanizama koji omogućuju sprečavanje nasilja, doprinosimo ostvarenju dugoročnih ciljeva države. Održivost ovakve socijalne usluge dovodi do smanjenja recidivizma i doprinosi trajnoj dobroboti žrtava nasilničkog ponašanja, a čime se u širem kontekstu utiče na razvijanje i usvajanje nenasilnih vrednosti u društvu.